jueves, 23 de abril de 2020

Augua mansa 9.


COMO SE DAQUÉN houbese sentido por fin os sous rezos, al día siguinte chegóu da villa el recadeiro con carta pra Malia, avisando que llougo iban chegar outra vez os Vázquez, y outra, que Sofía ye deu aprovechando que chegóu a primeira al comedor al hora da xanta, de sou ermao, recordándoye que la esperaban pral víspora de Santiago y contándoye todo el qu’iba pasando nel pueblo: as festas das fogueiras de san Xuan y san Pedro, os bailes cos carros, qu’ún dos vecíos quedárase toda a noite taliando el carro y lleváronyo, con él dormido nél y todo, y el que se riran. Nun ye dixera Virginia el que ye pasaba na casa por nun enfadallos, porque xa condo y’escribíu contándoye qu’igual a tía nun ye deixaba ir á boda, dixéraye Rosía que se puxera como úa fiera, decindo qu’iba él buscalla, peró que súa ermá iba tar na boda sin falta, por muito qu'a bruxa da tía nun quixese, qu’inda nun ye perdonara que llevara a súa ermá de con él; y como don Benino taba convencido de qu’iba poder amañar él as cousas, pos tampouco ye parecéu esmoler a Antón pra nada y menos naquellos días que tan ilusionao tía que tar por conseguir al fin a Rosía, que tanto la quería desde neno.
Nunca ye dera por pensar naquellas cousas a Virginia, peró al decirye a tía el que ye dixera, nun podía evitar terye envidia a Rosía, del sou tempo, qu’iba casar con Antón, un mozo tan como se tía que ser, mentras a ella y’empaquetaban aquel peleyo de don Gregorio, sempre roñando por todo y dando sentencias sin vir a conto. Parecía entonces qu’algo se y’enroscaba y bullía nel sen y hasta ye daban ganas de berrar y volverse tolla por nun deixar que ye fixesen aquello; peró callaba y obedecía como sempre, sin que naide osmase el que ye pasaba por dentro. Contábaye Sofía qu’as mozas ye dicían porqué nun amañaba d’escapar con daquén, como contaban as historias qu’algúa que sabía yes llía nos papeles, y s’iba d’aquella casa pra sempre, pr’América, se fía falta, parecéndoyes qu’el que Sofía yes contaba era como úa d’aquellas historias y tía que pasar todo como nellas, peró tanto a criada como Virginia sabían que nun eran as cousas como las pintaban nas novelas nin tampouco a nena tía ningún amor escondido por ei pra pensar núa salida así. Nun ye quedaba outra qu’esperar a ver qué fía don Benino por sacalla d’allí, qu’ella nun iba decir que non a nada del qu’él ye mandase, así la metese monxa, que tanto ye tía con tal d’escapar de súa tía y de don Gregorio y, eso si, tar na boda de sou ermao, que pra eso yo prometera y parecíaye a ella qu’úa monxa tía que cumplir as promesas que fía, inda que fose antias d’entrar nel convento, que tampouco iba ser tan ruin ou, seguro, non pior qu’aquello que taba pasando.
Peró miga del que pensaba salía da súa cabeza, nin se mostraba en nada del que fía nin decía a nena, deixándolo todo dentro como se nun fosen con ella as cousas que pasaban alredor, por muito que ye recordasen as intencióis de súa tía. Nin sequera con don Benino volvera falar d’aquello por medo a qu’el cura ye dixese que nun iba fer nada por axudarye, xa qu’él nun ye dicía nada, y así iban pasando os días sin que vise esperanzas d’escapar d’allí, peró sin querer rendirse nin acetar el que súa tía quería. Siguía procurando ser amable con don Gregorio, peró fíaseye cada punto máis difícil, máis inda condo el home tomaba a súa amabilidá por outra cousa e iba coyendo máis confianza en mandar nella como se tuvese nel sou; nun s’atrevía Virginia a pararye os pes por medo a súa tía, peró tampouco fía todo el qu’él dicía, fendo del nun ferye caso ún xeito de sublevarse contra el que querían pra ella, inda qu’as veces ye valise pra ter que sentir a Malia máis del que quería condo la piyaba sola y hasta del propio don Gregorio algúa vez.
Muito tardaron en pasarye á nena os catro días que faltaban pra que chegasen os sous amigos y condo ameicéu el lunes, faltóuye tempo pra correr á ventá da sala y nun separarse d’ella hasta que víu aparecer nel entrada del camín un carruaxe cuberto. Baxóu volando as escaleiras e inda nun chegara el coche condo xa taba ella xunto á porta. Baxóu primeiro don Acacio pr’axudarye a baxar á súa señora; condo aparecéu a que con tanta ansia esperaba a nena, botóuse nos sous brazos y, se a nena tía ganas de ver a doña Cecilia, no menos tía a señora de ver a Virginia, peró tamén a don Benino, que los tuvera informaos de conto pasaba na casa y del que taba fendo pra cambiar as cousas y volvellas al gusto d’ellos. Na máis yes quedaban dez días pr’amañallo todo y que Virginia podese ir á boda del ermao, e inda naide ye perguntara a Malia pra ver sequera se ye deixaba ir ou non; dixera don Benino qu’el s’encargaba de todo, peró nun vía a nena que naide fixese nada por conseguir el permiso da tía, nin sabía qué taban amañando. Como quedara col cura en deixarye fer a él, tampouco ella s’atrevía a dicir nada, peró, agora que tía outra vez con ella a doña Cecilia, xa feiría por enterarse, que seguro qu’ella sabía cousas e igual ye contaba algo.
Despós del café, amañóu doña Cecilia d’ir hasta fonte y llevar con ella a Virginia pra ver se podían falar un pouco, deixando a os homes na casa. Xa desque chegara, vira a muyer que Virginia nun taba nada ben, conforme nun encontraba parada y mirábalos a todos con oyos asustaos, sin saber qué podía pasar y sin atreverse a perguntar a nadie, como un animalín acorralao que nun encontraba únde esconderse. Llevóula coyida del brazo camín abaxo, falándoye d’úa cousa y d’outra, tentándola a ver se ye dicía ou ye perguntaba algo; como a nena nun falase nada nin tirándoye da llingua, decidíu doña Cecilia falarye tan claro como podía, sin contaryo todo, peró abríndoye un pouco as ventás pra qu’entrase d’ella de lluz y de confianza nel corazón de Virginia. Nun ye deixaban os homes decirye demasiao porqu’inda nun sabían cómo podía tomallo a nena peró, dando a entender máis que dicindo, procuróu tranquilizalla con qu’as cousas xa taban pra, primeiro, llevalla á boda y, despós, xa se vería, qu’inda nun podía decirye máis. Suspiróu a nena al callar a señora:
―Faigan en el que queran comigo, peró sáquenme d’aquí... Teño medo y nun quero quedarme con ese don Gregorio nin con mía tía.
―Nun vas quedar, nun t’esmolas. Todos querémoste ben y xa che temos buscao sito pra unde ir que nun podas tar miyor... Fíate de mín, nun podo decirche máis, qu’é don Benino quen cho ten que dicir todo, ¿vale?
Quedóu convencida Virginia de qu’iban sacalla d’allí e inda máis de que iba acabar nun convento, que miyor sito qu’ese nun se y’ocurría y máis buscándoyo un cura, y hasta s’alegróu de verse nun sito tranquilo pra sempre, sin máis “dongregorios” rondándola. Volveron pra casa con paso máis vivo y Virginia máis contenta y hasta disposta a ferye festa al veyo porque nun osmase nada que, conforme ye dixera doña Cecilia, nun iban dicir nada a naide hasta el mismo momento d’irse pra que nun podesen dicir nin fer nada por evitallo.
Coa volta dos Vázquez, volveron as salidas case seguidas de Virginia y así pasaron el martes fora da casa y xa tían preparadas outras salidas pral día siguinte condo chegóu outro aviso nel correo.
―El vernes o el sábado van chegar os señores Torre; esta vez na máis dous dos ermaos y van tar menos d’úa semana. El señor don Gregorio nun los conoce, peró os demáis xa concidiron con ellos aquí este ano, el outra vez que tuveron col outro ermao que tein. Son os fiyos d’un señor mui importante de pr’hacia Galicia, de casa dos Torre de sempre; ús nenos mui educaos que dicen ben de llonxe quén son anuncióu col avezada solenidá qu’usaba naquellos casos, al acabar a xanta.
Sonríuse don Benino y miráronse con complicidá os outros inquilinos, mentras Virginia baxaba a cabeza pra que nun la visen rirse condo Sofía ye quitóu el plato de delante. El tempo qu’os tres ermaos pasaran allí recordábalo Virginia como el miyor que llevaba vivido naquella casa, condo Sofía pasaba el día cantando; tanto ye tía qué ermaos visen y cuál non, porqu’os tres eran, cada ún al sou xeito, úa compaña abondo máis agradable qu’algúa da xente que taba allí, y sempre un pouco máis al xeito pra ella que cualquera d’ellos, por mui bús que fosen os outros cinco inquilinos. Condo, despós del café, saliron de paseo el grupo qu’avezaba, deixando na casa á tía y al sou parente, estrañóuye a Virginia qu’os homes fosen tan callaos y qu’hasta doña Cecilia falase sin muito aquello, volvéndose cada pedacín pral cura, esperando que dixese algo que nun acababa de soltar, peró sin atreverse a pedirye que falase. Así fixeron el camín d’ida y de volta sin que naide sacase el tema nel que todos taban pensando, esperando que lo fixese don Benino, que nun parecía ter ningúa intención de fello pol momento nin con tanta xente delante, porque primeiro quería falar cos qu’iban chegar y despós, con Virginia, con toda a calma que podese, inda que xa y’iba quedando ben pouco tempo; y a nena, segura de que nun iban falar del que tanto la esmolía, parecía el máis tranquila de todos, inda qu’abondo y’estrañaba cómo los vía a todos.
Nun cambiaron as caras na cía nin nadie parecía con ganas de falar condo, como fían desque medraran os días y acababan de ciar inda de día, xuntáronse todos na sala a esperar que se fixese noite pra ir dormir. Acomodaos os homes nos siyóis, a tía na súa siya alta con ellos y con doña Cecilia, sentada noutra siya al pe de Malia, falando del tempo que fía, erguéuse Virginia d’unde taba sentada coyer un llibro que deixara allí al hora da sesta y foi pra xunto á ventá ller, xa qu’inda había abonda lluz. Nun era a primeira vez que fía tal cousa a aquellas horas, peró quedóu súa tía mirando pra ella hasta qu’a nena, sentíndola, erguéu a vista del llibro y miróu pra Malia.
―¿Por qué nun deixas eso y veis aquí falar con nosoutros? perguntóuye a tía.
―Síntolos igual y nun creo que moleste a naide...
Inda nun acabara de falar condo saltóu don Gregorio:
―Dixo túa tía que deixases el llibro, que xa tá ben de ller. As muyeres nun tían nin qu’aprender; despós nun saben dicir máis que tolluras e inda pensan qu’hai que feryes caso como se tuvesen razón... Nun yes vale pra nada máis que pra mandar el tempo llendo esas historias de fatadas y despós pensan qu’a vida é como la contan os llibros... ¡Díxenche que zarrases ese llibro! berróu, vendo que Virginia siguía llendo sin ferye caso.
Erguéu os oyos outra vez del llibro a nena y quedóuse mirando un pedacín pral que falara; despós, erguéuse y salíu da sala dando as búas noites. Quedaron todos callaos nel cuarto hasta que Malia volvéu falar, procurando borrar da mente el escena qu’acababa de pasar, perguntándoye a don Benino cómo iba a xente del aldea que foran visitar aquella mañá. Fíxose noite y foron cada ún pral sou cuarto sin qu’acabasen d’esqueicer de todo a salida de tono del paisano, atrevéndose a berrarye a Virginia sin ser nada sou pra meterse nel que fixese ou deixase de fer.
Tampouco a nena lo esqueicera e, inda que se fora pral cuarto pra siguir llendo, nun podera fello, conforme taba enfadada y cansada d’aguantarye abusos como aquel al demonio del parente de súa tía, y máis s’encendía al pensar que Malia quería xuntalla con él; se nun tuvese segura de que don Benino xa lo tía todo preparao pra sacalla d’allí, nesos momentos sentíase capaz de coyer un atao e irse sola pol mundo con tal de nun tar un día máis naquella casa. Asomada á ventá, vendo cómo se fía noite, parecía qu’a misma brisa que corría iba despexándoye a cabeza y coa noite tamén chegábaye a ella a tranquilidá; desde el sou cuarto inda vía un cerco d’azul máis claro, restos del cielo de día, por riba del llombo que tapaba a casa, un pedazo de cielo llimpo y claro, y sentía os últimos paxaríus cantando y hasta úa curuxa que debía tar nún dos árboles del horta. Xa empezaba a refrescar demasiao condo se metéu pra dentro pra prender el candil y desvestirse pra deitarse.
Inda nun acabara de cepiyar el pelo condo sentíu a daquén andando pol pasillo; daquén que nun era Sofía, qu’ella xa conocía de memoria el piso y sabía qué tablas rinchaban y cuáles non, y el que fose llevábalas todas d’afeito naquel pasillo delante da súa porta. Quedóuse escuitando Virginia, estrañada al parecerye que quén fose parara delante da porta. Pouco tuvo qu’esperar, qu’abríuse al momento a porta y víu nel vano a don Gregorio. Saltóu a nena da cama al tempo qu’entraba el paisano nel cuarto y coyíala por un brazo, mentras col outra mao erguía daqué qu’a nena nun ye vira, coyendo carreira pra darye con aquello, fose el que fose.
―Xa é hora de qu’aprendas a obedecer a quen é máis que tú. ―Sentíu Virginia al tempo qu’úa correa esgazábaye el camisón, sin qu’el medo ye deixase pensar qué taba pasando. Y desde hoy, vas fer el qu’eu diga se nun qués que volva zumbarche. Xa ch’enseñaréi eu a fer el qu’el home diga sin chistar sequera... ―Y a correa iba y vía sacándoye sangre.
Salíuye al fin a voz da garganta y al punto chegóu á porta del cuarto don Benino, quitándoye a correa da mao al paisano cúa forza que nun se pensaba naquel corpo flaco y llargo. Xa lo tía sacao fora condo chegóu el resto dos inquilinos y hasta os criaos; todos menos a tía taban allí, as muyeres consolando á nena y os homes metendo a don Gregorio nel cuarto, deixándolo por trastornao pra fer tamaña barbaridá, que núa persona normal nun s’esplicaba, inda que todos pensasen pra si qu’aquello nun fora na máis cousa súa, que búa parte debía llevar a señora Malia, qu’inda nun asomara con todo el escándalo que s’amañara. Quedóu doña Cecilia coa nena y fóronse todos pra os sous cuartos, sin acabar de crer qu’houbese pasao tal cousa.
Dous días tuvo sin salir del cuarto Virginia y sempre con daquén al llao, peró nin don Gregorio nin a tía apareceron por allí; ún porque nin y’iban deixar, nin pode que se y’ocurrise, y quedándose el outra en mandarye recaos por as criadas, interesándose por ella, como se tuvese catarro ou dolor de molas. Tampouco al tercer día contaba salir a nena, peró a media mañá sentíu alboroto embaxo y perguntóuye a doña Cecilia, que taba con ella, se sabía qué pasaba.
―¡Al fin chegaron os Torre! dixo contenta a muyer y coa misma salíu del cuarto pra ir saludallos.
Dudóu un momento Virginia antias de dicidir baxar ella tamén, fendo por nun pensar nel medo que tía a encontrarse con don Gregorio y, al mismo tempo, convencéndose de que, con tanta xente, malo sería que ye deixasen ferye nada. Xa taba a punto de baxar as escaleiras condo lo pensóu miyor y tiróu pra sala, esperar que fosen ellos saludalla, como fixeron na máis chegar enriba, acompañaos de don Benino.
Os dous ermaos Torre máis veyos xa taban al cabo del que pasara, que pra eso fora el cura esperallos á villa, peró nun deixaron qu’ella lo notase. Desque apareceran os dous Torre talmente parecía qu’al cura nun ye chegaba a roupa al corpo y mentras xantaban nun puido quitarye os oyos d’encima á nena, sentada á mesa col resto dos inquilinos y todo el llonxe que podera de don Gregorio, nin nel tempo que pasaron na sala aquella tarde. Condo chegóu el hora da cía, aproveitóu el cura pra perguntarye se prefería ir al día seguinte á misa con él al aldea, pra nun ir á villa cos outros, y nun lo pensóu dúas veces Virginia pra responderye que si, mentras doña Cecilia ofrecíase a acompañalla, sin que nin Malia nin el home aquel dixesen palabra.
Condo aquella noite subíu Sofía el última comida del día, pedíuye Virginia que quedase con ella y así lo fixo a nena, pra que nun quedase sola, sabendo que siguía durmindo al llao don Gregorio y entendendo que Virginia tuvese medo condo inda tía tan recentes as mancaduras da correa. Llonxe taba aquella noite que tanto riran vendo a facha de don Másimo al salir deixar nel pasillo a bandexa, muito cambiaran as cousas pra Virginia desde entonces al momento aquel e inda máis el qu’a moza pensaba qu’iba pasarye naquella casa; entonces inda esperaba ver el qu’a tía quería d’ella y agora nun pensaba noutra cousa qu’en salir d’allí como fose, escapar da tía y d’aquel home, sin importarye pra únde. Pouco podía fer el outra moza pr’axudarye, peró coa compañía xa ye chegaba, condo Sofía xa nun s’atrevía a falarye del que dicían nel aldea nin a ferye esperar a Virginia cousas qu’era difícil que pasasen como escapar con daquén ou deixarse llevar llonxe d’allí pra empezar outra vida unde naide la conocese, porque nun sabía el que ye tía amañao don Benino y nun quería que se fixese illusióis, nin s’atrevía a pensallas ella.
Aproveitando el paseo á capiya, saliron ben cedo da casa el cura, os Vázquez, Virginia y os ermaos Torre, escoltaos tamén por Antonia y Sofía, mentras el resto inda nun empezara a prepararse pra ir á misa á villa; col que taba pasando na casa, nadie tía muita gana de festa, peró talmente parecía qu’a nena, que pior se suponía que taba, iba animándose conforme salían da casa. Condo chegaron á capiya, xa había xente esperando pol cura pra misa y na máis ver chegar á xente que vía con él abríronyes paso hasta dentro; nun tardóu en arrimarse a Virginia úa das muyeres que fora visitar con don Benino y, detrás d’ella, muitas outras y todas col mismo intención.
―Se necesita únde ir, eu teño ús parentes en... y cada úa indicábaye un sito unde encontrar axuda pra escapar d’allí, así de desvalida la vían y la compadecían, inda que nun faltase quen dixese qu’aquello nun era nada máis qu’el que tía que fer a tía por a sobría, que bon partido y’encontrara col amiricano.
Xa vían de volta condo don Benino arrimóuse a ella pra dicirye que tuvese as cousas preparadas pra marchar en cualquer momento y que nun s’esmolese por nada, que xa lo tía él todo amañao pra que fose ben; nun quixo el cura esplicarye nada máis á nena porque parecíaye que conto menos soupese, menos podía a tía osmar nella. Xa era media mañá condo chegaron de volta os que foran á villa, peró, na máis aparecer el coche nel camín, acabáronse os parzamiques na sala y cada ún dos que taban allí púxose a fer daqué como se nun houbese naide máis con él y así los encontraron Malia y don Gregorio condo entraron nel cuarto. Pasóu aquel domingo como se houbese morto daquén na casa namáis el ama y el parente asomaban unde taba el resto da xente y nin os criaos tían gana de salir.
―Teño medo irme y encontrar as cousas inda pior á volta era el comentario qu’ús y outros fían nel piso de baxo, peró al fin foron salindo da casa como fían todos os domingos y volveron sin que pasase nada, sin qu’eso los calmase miga.
Naide na casa s’atrevía a falar del que don Benino planiara para sacar d’allí a Virginia por medo a qu’el home ou a tía s’enterasen y nun podese ferse, como se falar d’aquello fose trer mala sorte a os planes del cura y, máis inda, conforme se acercaba el momento de llevar á moza. Procuraban todos dar facha de tranquilidad y de que nun pasaba nada, peró as cousas nun se deixaban disfrazar y naide na casa fía os trabayos como sempre, se non pendentes de se taban ou non delante Malia ou el amiricano, por medo a qu’osmasen el que pensaban nel que fían ou nel xeito de fello.
Ameicéu el lunes con ruido de gadañas y olor a herba segada. Asomóuse Virginia á ventá aberta condo inda el sol nun acabara d’asomar nel horizonte pra descubrir os segadores nel prao del llombo; eran a mayoría mozos del aldea qu’ella conocía y saludáronla, perdendo xa el cuidao de fer pouco ruido y falar baxo pra nun despertalla. Chegóu as contras a moza pra que nun la visen mentras se vistía, sin deixar d’oíllos, cantando entonces úa copla pra ella; acabóu de vistirse y, como inda era cedo pr’almorzar, salíu outra vez á ventá escuitallos y ver cómo trabayaban, acordándose das veces que fora con sou ermao ver cómo segaban y llevaryes el almorzo, y as doce, y hasta a xanta, condo nun calentaba muito el sol y aproveitaban pra segar todo el día. Xa llevaba un pedazo mirando pra ellos condo chegóu Sofía chamalla pra que baxase almorzar y avisalla de paso de que taba el amiricano protestando contra os segadores por cantarye, así que tuvese cuidao del que ye dicía a tía ou él.
Pasóu el día sin tropezo ningún a pesar del cabreo que tía el don Gregorio cos que tuveran segando por a mañá, gracias a que apurárase Virginia a dicir que nun sentira nin vira nada hasta que subira Sofía chamalla y abrira as contras pra ventilar el cuarto, úa mentira necesaria, según don Benino, que nin la consideróu pecao condo Virginia yo dixo camín da fonte, acompañando a doña Cecilia, mentras el resto dos homes iba na villa, atender asuntos ús y dar un paseo outros.
Taban xantando condo anuncióu don Benino qu’el xoves iba irse de visita y tar fora seis ou sete días; parecéuye a Virginia qu’acababan de poñerye a cocer el corazón nel forno del pan, conforme lo sentíu queimar dentro d’ella, como ye parecía que sentirían, se podesen, os bollos aquella mañá; peró nun dixo nada y siguíu comendo como puido hasta que s’ergueron da mesa y escapóu pral cuarto. Desde a porta tuvo taliando todos os ruidos da casa hasta que ye parecéu que taba cada ún nel sou cuarto y salíu de puntiyas del sou. A porta del cuarto de don Benino taba na máis entornada y nun había naide dentro, así que siguíu a nena camín da sala.
―Volve al cuarto. Tú vas vir comigo condo me vaya. Tate preparada que xa t’avisaréi... ―Obedecéu Virginia y volvéu pral sou cuarto sin que naide la vise, esperar que fose el hora del café.
Inda nun podía pensar cómo iba fer don Benino pra sacalla d’allí sin que se desen de conta, inda máis llevando tamén el equipaxe con ella, peró armóuse de pacencia y siguíu esperando qu’el cura l’avisase pra llevalla con él.
Despedíuse don Benino de todos os inquilinos el víspora de marchar, porqu’iba irse al alba del día seguinte, hasta de Virginia, encargándoye que nun esqueicese as visitas a os que las necesitaban, como se en vez d’úa semana se fose pra sempre, ocasión qu’aproveitóu ún dos ermaos Torre pra pedir que tamén lo chamasen a él, que quedara en ir tar col notario da villa a primeira hora y así salía xa col cura. Cambióu de color a nena al sentir aquello, pensando qu’el que fose tamén aquel podía trer inda máis complicacióis das que xa vía ella al plan del cura y, pensando neso máis que nel que taba fendo, al ir pousar el vaso del augua na mesa, calculóu mal y entornóulo.
―¡Nena! ¿A qué andas? saltóu a tía, que xa llevaba un pedacín sin quitarye el oyo.
―Paréceme a mín que’esta nena ten a cabeza máis chía de páxaros del que debera... tercióu al punto don Gregorio.
―Pos xa sabemos el que necesita: daqué nel qu’esmolerse. Don Benino: condo volva ha ferme el favor de falar con don Enrique pra ir preparando el casorio. ―Quedóu el comedor que nun se sintía nin úa mosca, Malia y don Gregorio mui ufanos y el resto sin saber pra quén mirar primeiro. Y aproveito pr’anunciaryes que don Gregorio pedíume pra casar con mía sobría...
―¿Y ella? ¿Nun ten nada que dicir? perguntóu doña Cecilia, mirando a Virginia, esperando que dixese daqué, protestase pol qu’a tía quería ferye, peró a moza baxóu inda máis a cabeza y quedóuse mirando pras maos apretadas nun solo puño nel alda da saya.
―¿Qué máis iba poder pedir? Don Gregorio é el miyor home que pode haber pra ella: formal, que sabe andar pol mundo y ten con qué. ¡Xa quixeran outras miyores qu’ella piyallo...! sentencióu a tía. Y tú: a ver se espabilas, que muito che falta pra ser úa muyer como se debe y nun vas ter todo el ano pr’aprender.
Con aquello acabóuse a xanta y puido cada ún irse pral sou cuarto, saboriando ús el que xa daban por ben disposto y rumiando os outros el última razón que yes deran pra fer el que tían planiao y nel medio Virginia sin saber qué fer nin qué pensar, inda que nun perdera el confianza que tía en don Benino pra que la sacase d’allí. Parecíaye por momentos á nena qu’igual iba ser miyor nun fer nada, esqueicer a boda y a promesa que yes fixera a Rosía y a sou ermao, nun volver escribiryes nin acetar as súas cartas, dicirye al cura que la deixase tar y acetar el qu’a tía taba dispoñendo pra ella porqu’a cada punto sentíase con menos valor pra escapar, convencida de que nun iba saliryes ben. Y ben sabía ella el que la esperaba se deixaba que la casasen con aquel don Gregorio, parecéndoye que hasta ye faltaba el alento solo de pensallo, peró vía ben difícil poder irse d’allí.
Foi pasando a tarde sin que naide parecese acordarse del anuncio de Malia, ocupaos todos nos sous asuntos hasta el punto de quedar Virginia bús pedazos sola na sala como se naide s’acordase d’ella. Tampouco na cía se falóu gran cousa y na máis as miradas de complacencia que se botaban Malia y el amiricano despós de mirar prá nena recordábayes a os outros el sentencia que colgaba enriba da cabeza de Virginia, que talmente parecía a punto de sumirse por debaxo da mesa, conforme taba encoyida nel sou sito. Acabóu a cía y buscóu a nena úa disculpa pra nun ter qu’ir pra sala con todos, buscando un pouco de llibertá pra siguir dándoye voltas a aquello que por momentos nun y’encontraba salida ningúa.
Sentada na cama, mirando pral tarrén de tablas xa gastadas por tantos pes y tantos freganzos que debían de haber pasao por ellas, sorprendéula el suave baxar da maniya da porta. Tan rendida taba al que y’escoyesen que nin medo se y’ocurríu ter a que fose outra vez don Gregorio, y eso qu’era el primeira vez que nun l’atrancaba condo taba sola nel cuarto, peró inda suspiróu al ver nel vano á cara de doña Cecilia.
―Dice don Benino que teis que firmar esto antias d’irte... falóu quedo a muyer, apurríndoye un papel á moza, pra sacar despós del bolso que sempre llevaba con ella un tinteiro y úa plumiya.
Acomodóu a nena el papel nel pico da mesita pra firmallo, sin molestarse en llello, y volvéuyo á muyer.
―¿Nun qués saber qué é? Estrañóuse doña Cecilia. Y como a nena s’encoyese d’hombros por toda contestación, añadíu: Teis razón; se nun te fías d’ellos, ¿de quén vas fiarte? ―Y coa misma, salíu del cuarto col mismo cuidao col qu’entrara, peró condo iba na porta, acordóuse d’algo y volvéuse pra ella: Antias qu’ameiza vei subir Sofía pr’axudarche a baxar.
Inda dereta nel medio del cuarto, Virginia recibíu el abrazo da muyer que tan ben la quería y que salíu del cuarto con llágrimas nos oyos.
―Vei con Dios, mía nena, que miyor sito nun ibas encontrar... bisbisóu pra porta antias de meterse nel sou cuarto.
Nun tardóu muito en pasar por a porta aberta del cuarto del matrimonio el ermao mediano dos Torre, apurríuye el papel doña Cecilia y comprobóu don Felipe que taba firmao, volvendo al sou cuarto.
De todos os da casa, na máis dous dormiron aquella noite d’ún tirón, os dous que máis esmolidos tían que tar y os que menos sabían del que se cocía nel resto da casa condo, antes qu’ameicese, inquilinos y criaos, sin fer miga de ruido, andaban en danza pra que todo salise ben y fóranse en paz os tres viaxeiros.

No hay comentarios:

Publicar un comentario