NA
PORTA da casa taba Antonia recoyendo el lleite que ye tría úa muyer
del aldea, al tempo que daba un pouco á llingua con ella, mentras
Sofía traxinaba na cocía preparando os almorzos dos criaos y
adelantando trabayo pral dos señores. Contaba Virginia entrar na
cocía sin que la visen as da porta pro, condo xa taba chegando,
volvéuse Antonia y saludóula con muito aquel, como se xa nun fose a
misma qu’el víspora xantara con ellos na cocía, al tempo qu’el
outra muyer miraba pral tarrén, como se nun s’atrevese nin a
saludalla. En todo aquello vío a moza a sombra da súa tía
buscando, como parecía fer sempre, poñer a cada ún nel sito qu’a
ella ye parecía que ye tocaba, y ben claro yo deixara a ella qu’era
y tía que comportarse sempre como a señorita da casa, y neso
entraba el trato que tía que ter cos criaos. Respondéu al saludo
como miyor ye parecéu, como ye respondía á criada que tían nel
outra casa, y entróu na cocía, unde Sofía la recibío col mismo
saludo qu’a veya.
Nun
fixera máis que cruzar a porta y xa taba Virginia arrepentíndose
d’haber baxao, porque parecía que sobraba, como se tuvese allí
pra taliar que fixese el que debía. Sofía seguía col llabor que
taba fendo, procurando nun mirar pra ella, y condo Antonia entróu
col cazolo del lleite, púxose tamén a fer as súas cousas, falando
na máis con Sofía, y eso condo tía que mandarye ou pedirye daqué.
Xa taba a nena pensando en marchar d’allí, condo Antonia ye pedío
al outra criada el xarro de llevar el lleite á mesa del comedor y
víolo Virginia máis cerca d’ella que de Sofía; aproveitóu el
ocasión y apurríoyo ella. Nun momento parecéu qu’a moza fixera
el pecao máis grande del mundo, conforme la miraron as dúas
criadas; al fin, coyéu a veya el xarro que Virginia y’apurría,
dándoye as gracias polla molestia.
―Nun
é nada. ¿Podo axudar en algo? ―añadío,
pensando que xa que consiguira que ye falasen, ben taba aproveitar
pra ofrecerse a fer daqué, que nun taba baldada y xa cansara de tar
mirando sin fer nada.
Miráronse
outra vez as muyeres sin saber qué contestarye, tendo medo del que
yes dixera el ama sobre a nena; soltóu al fin el aire Sofía y,
poñendo el plato da manteiga nel pico da mesa del escano unde taba
preparando a bandexa del almorzo, díxoye:
―Vaya
botando úa pouca por ún dos llaos d’este pan, xa que tanto quer
trabayar.
Volvéu
cada úa al llabor que taba fendo y púxose Virginia a fer el que
y’encomendaran. Pouco despós xa taba todo preparao y na máis
faltaba que sonase a campanía pra llevar a bandexa al comedor,
perguntóuye Antonia á moza se nun sería miyor que fose xa ella
delante pra que súa tía nun la vise allí y, supoñendo qu’a
muyer yo dicía pra nun ter qu’escuitar despós al ama, fixo a nena
el que ye dicían; xa taba chegando á porta del comedor condo vío a
súa tía baxando as escaleiras. Sabendo que xa la vira, determinóu
esperalla sin entrar nel comedor.
―Bús
días, Virginia. Muy cedo t’erguiche. ¿Nun é cómoda a cama?
―
Si, tía. Pro é que tou afeita a erguerme a un hora y eso nun se
cambia d’un día pra outro... Veño da cocía de ver cómo
preparaban el almorzo. Xa tá todo feito, na máis falta que chamen
pra que lo sirvan.
―Así
me gusta, mía nena, que vayas aprendendo cuál é el tou sito,
llevando de conta todo el da casa. ¿Viche se puxeron manteiga nova
nas rebanadas? ―Dixo que
si coa cabeza a moza. ―Nun
queimarían ningúa, ¿eh?
―Non,
taban tostadías, pro sin queimar. Igual el chocolate tá algo ralo,
pro se é así como lo comen así, eu nun digo nada... ―Entraron
as dúas y sentáronse nos mismos sitos qu’a noite antias; mentras
esperaban á xente, seguiron falando.
―Eso
penso eu tamén, pro, como casi toda a xente que para aquí tá algo
delicada y el chocolate é algo forte, nun sei se sería pior fello
máis espeso...
Ún
por ún foron chegando os catro qu’aquellos días paraban na casa y
condo se sentóu el último, aquel don Bonifacio, tocóu Malia a
campanía y entróu Sofía coa bandexada que Virginia y’axudara a
preparar. Almorzaron sin prisa, xa sin tantos apuros Virginia, y
erguéronse da mesa según foron acabando pra ir cada ún a os sous
asuntos. Como a noite anterior, as últimas en deixar el comedor
foron el ama y a sobría pra ir encargarye a Antonia el que tía que
poñer de comer.
Pouco
era el trabayo qu’había que fer naquella casa a os oyos de
Virginia; nun había ganao, nin terras que llabrar, as pitas y el
horto cuidábalos el criao máis veyo axudao por Pedro y as outras
dúas criadas llimpaban a casa. Pasábase el escoba todos os días y
fregábase úa vez cada quince días, fíase a colada úa vez á semá
y llimpábanse as cousas de máis luxo úa al mes, se cuadraba. A tía
Malia encargábase de supervisallo todo, das contas y d’estudiar a
os que querían ir pasar ús días na casa, us pra ir a os baños da
fonte y outros por negocios d’úa y outra clase; el ama enterábase
ben de quén quería parar na súa casa antias de recibillo y a
mayoría dos que paraban allí vían recomendaos ús d’outros; nun
y’abría a porta a naide del que nun recibise noticias por xente da
súa confianza; era tan escoyida cos clientes qu’aquella casa tía
fama de ser a miyor pra parar de todas as qu’a mayoría dos qu’iban
a fonte conocían, y eso qu’os qu’andaban tomando as auguas, y
podían permitirse parar en sitos como aquel, conocían todas as
auguas sanadoras y únde parar condo iban tomallas. É verdá que
Malia trataba ben á xente que paraba na súa casa, inda que tamén
yes cobrase ben, y eso era algo qu’en llugares como aquel nun era
fácil d’atopar; educada y de bon trato cos de fora, sabía ferse
querer por muy estiraos que fosen os que parasen allí y a situación
da casa, sin vecíos cerca y a un paso da fonte, fía d’ella el
miyor sito pra parar, sin ter que mezclarse cos aldianos, nin ter
qu’alquilar coche pra ir hasta a fonte como os que tían que parar
na villa.
Condo
Virginia chegóu, al cabodaño de sou padre, nun era el época de
baños, inda qu’a os catro que taban parando na casa de súa tía
nun parecía importaryes muito. Como foi enterándose pouco a pouco,
y máis por as criadas y dalgúas conversación sobre a salú, dos
catro, era doña Cecilia a que taba indo á fonte por problemas na
piel, el qu’esplicaba aquellos guantes que tanto y’estrañaran á
moza, os vestidos tan subidos y as capas de polvos cos que tapaba a
cara; a probe muyer prefiría pasar frío y hasta arriesgarse a coyer
a polmonía tomando baños naquel tempo qu’aguantar el picazón da
piel que, había veces, hasta se y’abría sola. Ella y el sou home
pasaban allí case dous meses nel ano desde fía ben d’ellos,
índose y vindo según s’encontrase a muyer; pol regular, nun taban
máis de quince días seguidos, pro volvían cada pouco, hasta el
punto de tar sempre el sou cuarto llibre por se chegaban de repente.
Os outros dous paisanos pasaban el tempo indo d’un sito a outro,
inda que ningún dos dous tuvese malo, y xa tían tamén el ano
repartido pra visitar aquellos sitos nos qu’era común encontrar
xente desacupada como ellos máis qu’enfermos que necesitasen de
verdá tomar as auguas; gustábanyes esos sitos tranquilos y, como
nun tían qué fer, dedicábanse a recorrellos todos, de tal xeito
que xa tían conocidos en cualquer llao qu’houbese úa fonte
sanadora y sabían de todos os males y os romedios que s’usaban pra
curallos miyor qu’algús médicos.
Al
tercer día de tar allí, tocóu cocer y Virginia vío asombrada
chegar á cocía á tía antes de que se puxesen a preparar el
almorzo. Malia tría por riba da roupa de todos os días úa especie
de bata blanca que ye tapaba toda a roupa y outra colgada del brazo
que y’apurrío á sobría; case al mismo tempo entróu polla porta
da casa Pedro trendo dous sacos que pousóu con cuidao al pe da
maseira. Mentras Sofía abortelaba a farina d’ún dos sacos,
Antonia salío roxar el forno; condo acabóu col bortel nun dos llaos
da maseira, púxose coa peneira nel outra punta y remangóuse Malia
pr’amasar el pan de trigo. Aquel día pasaron a mañá col pan, de
trigo pral comedor y de meiz pra os criaos, inda que da condo en vez
tocaba cambiar e igual a os señores yes apetecía pedir pan de meiz,
como el día que se cocía comían rapón de rinchos.
Pro
Virginia volvéu acordarse de condo cocían na casa de baxo, as
cancióis y os contos condo taban amasando, os paseos hasta el molín
el víspora, llevar el grao y buscar a farina, el calor da bodega que
ye poñía a cara colorada como as mismas brasas que revolvía...;
allí al molín iban os criaos, amasábase sin falar máis qu’el
obligao, atendía el forno Antonia y naide se paraba a enredar coa
farina, nin a entreter el amasar.
Despós
da mañá revolta, empezóu a tarde barruzando y condo outros días
inda se vía, xa taban os candiles prendidos; fora esvaciábase el
augua y taba revolvéndose un vento frío que nun acababa d’abrir
as nubes. Siguío chovendo toda a tarde y Virginia sintía os
goteirales desde a cama, tapada hasta as oreyas cos cobertores, máis
pol sensación d’humedá que pol frío que sintía. Acabóu por
dormirse, cansada de dar voltas y adormentada pol augua que nun
deixaba de cayer, pro condo s’erguéu, sentíose máis cansada inda
qu’al acostarse. Inda chovía y el vento iba a máis, nel outro
llao da casa as rachas machacaban as ventás nos marcos y cada vez
qu’abrían a porta chegaba el augua al medio del pasillo, cerca da
porta da cocía; nella, os criaos nun sabían únde poñerse pra nun
tropezar y nel comedor naide tía prisa por irse despós del almorzo;
así, quedaron falando del tempo y d’outros invernos hasta case
media mañá. Al fin, erguéronse da mesa, pensando que llougo iban
ter que volver encontrarse allí; antes de salir del comedor,
atrevéuse Virginia, despós de muito pensallo, a preguntarye a súa
tía se nun tía nada qué fer dentro da casa. Quedóuse Malia
parada, sin saber qué contestarye á nena:
―Eu
vou repasar contas y tú... ―Pensóu
un momento a tía, mirando polla ventá na que machacaba el augua
empuxada pol vento: ―Tú
podes decirye a Antonia que che dé dalgúa costura... Sabes coser,
¿non?
―Sei
coser, bordar y texer, hasta con gancho ―respondéu
a moza como quen recita úa lleción.
―Se
qués, queda con ellas na cocía ou vei á sala, inda qu’igual allí
teis algo de frío... Fai el que queras, pro compórtate como quen es
―Coa misma, salío del
comedor deixando sola a Virginia, que nun tardóu un momento en
chegar á cocía.
Pedro
tallaba un pedazo de madera sentao nun tayolo cerca da ventá condo
Virginia entróu na cocía, Antonia xa taba preparando a xanta y
Sofía cosía roupa blanca sentada al outro llao da ventá. Nun tuvo
a nena qu’insitir demasiao pra que ye deixasen fer algo y enseguida
taba sentada xunto a Sofía col aguya na mao repasando zurcidos; da
que chegara, nun se sabía qu’houbese naide allí, se nun fose por
os ruidos que se fían por muito cuidao que se puxese trabayando y,
máis inda, condo, como entoncias, nun había outros ruidos que los
tapasen, mais qu’os goteirales y el vento. Nel silencio da cocía
sintíase cada ruido como se fose úa profanación: as estellías
qu’a navaya de Pedro sacaba da madera, el ruido da roupa cada vez
que Sofía ou Virginia movían el que taban cosendo, el da garfella
revolvendo el pote y todos os pequenos ruidos qu’hai núa casa y
que na máis se sinten condo todo tá callao como aquella mañá.
Así, sin falar nada, tuveron un bon pedazo os catro na cocía hasta
que, primeiro como se fose un eco del vento ou das gotas que cayían,
empezóu a sentirse úa voz suavía, como se anduvese un gato
rumbando por allí y despós, cada vez máis forte; cayeron, al fin,
en qué era aquello que sentían: coa costumbre de tar todos os días
sola na cocía y al tar todos callaos, puxérase Antonia a fer el son
dalgúa canción y, sin darse conta, xa taba cantándola baxín condo
Sofía se puso a cantar con ella. Inda se riron un pouco da criada
veya condo, al sintir cantar a Sofía, deu tal respingo que case ye
cae al tarrén el cazo col que taba traxinando nese momento; despós
qu’empezaran a cantar, parecéu que despertaran, volvéndoyes a
pallabra pra romper a falar.
Pasóu
así a mañá hasta que Malia foi chamar á sobría, xa cerca del
hora de xantar. Chegóu el ama á cocía condo Antonia taba nel medio
d’úa historia das que se contaban nel pueblo sobre as pedras
qu’había nún dos montes de detrás da villa y que Virginia inda
nun vira, nin sentira falar d’ellas; acabóu el relato a criada sin
que Malia la interrumpise, pro na máis callar Antonia, chamóu a súa
sobría y mandóuye ir con ella. Mentras subían as escaleiras, tuvo
outra vez Virginia qu’escuitar a súa tía falar con abondo
desprecio dos criaos y del pueblo d’al llao, recomendándoye que
nun se mezclase con ningún dos aldianos que pasaban polla casa.
―Ben
sei qu’es nova y que che presta tar cos del tou son como Sofía y
Pedro, pro que nun ch’esqueiza que tú nun es como ellos, tú es a
mía sobría y eso quer dicir muito aquí. Nun te preocupes, na máis
chegar el bon tempo empeza a vir xente coa que vas poder tratar conto
queras... ―Chegaron al
fin al cuarto da tía y ésta parecéu acordarse del que quería
dicirye, que por algo fora buscalla á cocía: ―Quería
falarche dalgo... Verás: xa sei qu’inda fixo el outro día un ano
qu’enterrache a tou padre, el meu ermao, que na gloria té; pro nun
podes pasar a vida vistida con esos trapos mouros que tan mal pintan
nas mozas novas como tú... Xa vín que d’alivio, pro sigue sendo
mouro..., ¿por qué nun sacas roupa de color un pouco máis vivo?
¿Ou é que nun trouxiche?
―Si,
teño roupa máis clara, pro nun me parecía que debese poñella, pro
se usté mo dice, feiréilo...
―Así
me gusta. Y agora, vamos xantar.
Baxaron
outra vez al comedor y detrás d’ellas, baxaron os demáis. Comeron
sin muita gana, sentindo chover outra vez, y retiráronse todos
dormir a sesta, d’acordo en que nun se podía fer outra cousa miyor
a esas horas, nin col tempo que taba. Xuntáronse outra vez pra tomar
el café despós da sesta y acordaron botar úa partida ás cartas
antes de volver separarse y, entre úa cousa y outra, foi pasando a
tarde d’aquel día ventoleiro y d’augua nel qu’el cielo fora
todo el día un trapo sucio unde el vento arrastraba borrois d’augua.
Chegóu
a noite y al hora d’irse dormir, el que máis y el que menos, todos
pediron nas súas oracióis qu’el día seguinte miyorase el tempo
pra poder salir algo da casa, inda que parecéu que naide los ouguira
según duróu aquel tempo dous días máis, que foron pasando, pouco
máis ou menos, como el primeiro. Coséuse na casa todo el qu’había
pra coser, xugóuse a todo conto se podía xugar, acabóu Pedro a
talla y Antonia xa taba chía de ter xente todo el día na cocía, as
contas nun podían tar máis repasadas nin as provisióis máis
medidas nin contadas; el arrieiro taba como as mulas, cansao de tar
preso al pesebre, y el criao veyo xa nun sabía qué llimpar, amañar
nin fer novo.
―Pouco
ye duróu a risa á Candelaria este ano... ―bisbisaba
apoyao núa das colunas del cabanón, mirando as poceiras qu’iban
medrando con cada chubasco, formando regueiros que corrían d’úa a
outra hasta chegar al camín pra siguir del mismo xeito hasta el río.
El
tercer día ameicéu gris y calmo, sin úa brisa de vento qu’erguese
el cerzo húmedo que se pegaba a os árboles y á roupa, ou tal
parecía, pro xa era un avance que nun chovese nin fixese el vento
tollo dos días d’atrás; inda con cerzo y todo podía salirse, que
xa era abondo máis qu’outros días y parecéu que toda a casa
volvera á vida. Saliron de mañá os catro viaxeiros, na máis
almorzar, camín da fonte, acompañaos por Malia y súa sobría,
fartas tamén de tar metidas en casa. As nubes eran cerzo del río y
conforme iban chegando á fonte, espesaban cada vez máis, hasta que
se meteron entre os árboles que rodiaban a casa de baños, al pe da
fonte.
Iba
Virginia col peteiro, contenta por salir da casa y empezar a conocer
el sito unde vivía, porqu’hasta entoncias nun salira máis qu’al
horto y á cortía da casa; nun y’importaba el tempo húmedo y
cincento, nin tampouco que fosen cerca; fixera propósito d’adatarse
al que fose, xa que nun tía outro remedio, y quería empezar a
conocer aquello pra poder salir da casa sin medo a perderse ou a
encontrarse con cousas que nun contaba.
A
casa de baños, metida entre bidureiras, fresnos y avellaneiras, era,
vista desde fora, como un cabanón llargo; entrábase por úa porta
abondo grande a úa sala na qu’había úa especie de bañeras de
pedra separadas úas d’outras por tabiques que nun chegaban al
techo así que, allí dentro, al ser tan aberto, fia hasta frío.
Despós d’asomarse pra que Virginia vise el qu’había na casa,
rodiáronla pro fora y foron á fonte que salía da pedra detrás da
casa; víase allí cómo se recoyía el augua núa especie de pozo
pra llevalla despós por ús caños dentro da casa. Mentras a moza
miraba todo aquello, esplicao por os dous entendidos del grupo, doña
Cecilia llavaba as maos, meténdolas nel pilón unde cayía el augua
da fonte y el sou home enchía úa garrafa col misma augua pra que,
de volta na casa, se bañase n’ella a muyer. Deron despós a volta
á casa pol outro llao pra que vise Virginia por únde salía el
augua, inda foron un pouco pol carreiro que siguía el regato, camín
del río que xa se vía desde allí como un manto de nubes máis
espeso qu’el cerzo qu’envolvía os árboles, enredándose nas
canas como trapos.
Condo
s’ergueron da sesta, siguía el día tan cego como por a mañá y,
tendo medo de que los piyara a noite pol camín, quedáronse na porta
da casa de palique toda a tarde. Allí taban condo chegóu un mozo da
villa con ún recao pral ama: el flaire que vía predicar todas as
Cuaresmas iba chegar a semá siguinte y quería qu’ese ano ye
guardase dous cuartos, porque tría con él a un curín novo pral
pueblo d’al llao; aproveitando a nova, anuncióu el matrimonio el
intención de marchar nos días siguintes de volta á ciudá por
compromisos a os que tían qu’asistir sin falta, pro prometendo
volver como muy tarde por Semá Santa. Penaron todos porque se fosen
xa, como se nunca tal cousa fixeran, pro al bocadín xa esqueiceran
el dolo y puxéranse a falar dos que pediran cuarto, el flaire col
cura, y del que vía apareyao con ellos: lo cedo que cuadraba ese ano
Antroido, a lley que ye tían al flaire, que nun se cansaban d’oirye
todos os anos as mismas cousas, que sempre trían al mismo, y de cómo
sería el cura que vía axudar al d’al llao, xa ben veyo, por
cierto, se sería ún d’aquellos curías que salían entoncias dos
seminarios y que nun había por únde garrallos.
Nestas
y outras pláticas pol estilo piyóulos el oscurecer inda sentaos
fora y xa taba volvéndose mouro el gris del cerzo condo acordaron
entrar na casa. Tamén de cháchara tuveran os criaos na cocía desde
que chegara el recadeiro, mandao pol ama tomar un vasín de vino,
contándoyes novas da villa, del baile qu’iban fer pol Antroido y
da xente qu’houbera na feira del domingo, pouca y conocida como en
case todas; fórase el mozo coa tardía, deixando a os da casa
falando del que yes contara; y así los encontraron os señores, el
ama y a sobría condo pasaron pol delante da porta da cocía. Nun
eran as conversacióis dos criaos tempo perdido como as dos outros y,
mentras falaban, fixera cada ún el sou trabayo: Antonia y Sofía
preparar as cousas prá cía, Ramón y el arrieiro botar a partida y
Pedro acabar outra talla. El afición del mozo a trabayar a madera
nun era porque si, máis ben fíalo por sacar ús cuartíos, ademáis
de porque ye gustaba y dábaseye ben; el que tallaba, imáxenes da
Virxen y de Santiago, cruces y cousas d’ese xeito, vendíayo a un
home del aldea qu’iba negociándolos por as romeirías y as festas
dos alredores; nun é que sacase muito, pro inda y’iba cayendo
dalgúa peseta qu’outra, que sempre vía ben.
Despós
de ciar, puxéronse dacorto todos pra ir á misa á villa a primeira
hora y fóronse dormir. Antes das doce da noite, daquén petóu na
porta de Virginia y condo s’erguéu abrir, despós d’avivar a
llama del candil y botar úa toquilla por os hombros, encontróu a
Sofía cúa bandexa:
―Aquí
ten el última comida ―anuncióu
a moza, deixándoye a bandexa enriba da silla, y como Virginia la
mirara con cara estraña, esplicóu: ―Súa
tía manda sirvir chocolate con pan antes das doce, porque como mañá
hasta que se veña de misa nun se pode comer nada...
―Pos
nun teño maldita a gana... ¿Teño que comello igual?
―Se
nun quer... ―A criada
nun sabía qué fer; hasta ellos, os criaos, comían a aquellas horas
condo había qu’ir al día siguinte a misa, así que nun entendía
qu’a sobría del ama nun quixese comer, y encima tábaye enfriando
tamén el sou na cocía...
―Llévalo
pra vosoutros pra cocía, se vos apetece, pro nun mo deixes aquí
―pedío a moza, coyendo
a bandexa y dándoya outra vez a Sofía.
Salía
xa na porta a criada coa bandexa, sin destapar sequera, condo as dúas
mozas viron salir a ún dos veyos deixar a bandexa nel tarrén,
delante da porta del cuarto; reculóu Sofía pra que nun la vise,
procurando que nun se y’escapase a risa, pro, al fello, tropezóu
con Virginia que tamén se quedara mirando pra figura que salira, y
romperon a rir al mismo tempo, inda que baxín, nun foran oillas y
que s’armase. Chegóu Virginia a porta del cuarto por se ye daba a
outro por salir al pasiyo y las piyase ríndose, que se salía a tía,
búa yes iba cayer enriba, e inda tuveron un pedazo sacudíndose coa
risa; conto máis fían por poñerse serias, máis risa yes daba,
acordándose outra vez das pintas del home: un camisón hasta os pes,
un gorro de llá na cabeza y úas como gomas cruzándoye a cara desde
as oreyas. Volvían mirar úa pral outra, querendo parecer serias, y
ei volvían rir como descosidas, pro sempre baxín. Ría Virginia sin
miga de ruido, pro al outra escapábanseye úa especie de chillidos
muy baxíos, que case parecía un rato, e inda ye daba máis risa a
Virginia y por contaxo, a Sofía y así tuveron hasta que foron
parando al fin de rirse, despós de case chorar, sentadas as dúas na
cama; col conto da risa, el trapo que tapaba a bandexa fórase
escolando hasta case cayer, destapando dúas tortas de pan con
manteiga, inda templadías, y úa taza de chocolate; iba xa Sofía
tapar a bandexa condo el outra moza ye mandóu parar:
―Inda
nun son as doce, ¿verdá? ―perguntóu
Virginia.
―Creu
que non.
―Pos,
entoncias, coye úa, qu’inda qu’a risa me deu fame, tampouco
tanta como pra comer as dúas, y se nun teis noxo de mín, podemos
moyar as dúas nel chocolate... ―como
Sofía se quedara pensándolo, añadío: ―¿Teis
algo miyor que comer embaxo? Pos entoncias: ¡pra dentro!
Y
así, entre as dúas, foron acabando aquellas doce. Salío Sofía del
cuarto da nena y condo baxaba as escaleiras, sentío dar as doce nel
reló del comedor, santiguóuse, fendo equilibrio coa bandexa núa
sola mao, y chegóu á cocía, unde Antonia recoyía os cacharros, xa
sola na cocía:
―¿Qué
tanto te parache? Pos agora xa nun podes comer...
―Comín
con Virginia. Empeñóuse qu’era muito pra ella y nun s’atrevía
a mandallo pr’abaxo... Hasta mañá, Antonia ―nun
oío se ye contestaba, camín xa da cama que tía nun cuartín frente
a cocía y nel qu’un pedacín despós entraba tamén Antonia
deitarse.
No hay comentarios:
Publicar un comentario