Fixóseyes noite antias de chegar a
casa, tanto allargaron el paseo despós del rosario, tentadas pol sol
outonizo que brillóu con forza hasta desaparecer detrás dos montes.
Aballábanse a andar na noitía qu’iba oscurénzose axina, peró
sin callar de rir nin de falar.
Como fían sempre, as nenas del
Barreiro iban llevar a casa ás da Corredoira, qu’atarrecían andar
solas de noite por as caleyas como se el medo d’úa se ye pegase al
outra y entre as dúas nun fosen capaces de fer valor abondo pra
chegar a casa. As del Barreiro nun tían dolo ningún, aprendendo de
pequenas que sempre é máis grande el medo, se ye deixas medrar, que
lo que cho da. Non por nada vivían nel última casa con xente das
Casas Veyas, al llao de baxo del cementerio, y sempre sentiran na
casa qu’os mortos eran os vecíos máis callaos y tranquilos
qu’había.
Xa taba chegando al altura del
camposanto condo repararon núa llucía que brillaba entre as sombras
da porta. Callaron de sopetón al vella y agarraron as dúas máis
medosas os brazos das outras dúas sin acertar a dar un paso máis.
Nun bocadín, véronseyes á memoria
todas as historias que sentiran y pensaron na Santa Compaña,
buscando un vivo que yes allumase el camín pra despós, al cabodano,
llevallo pra sempre con ella; nun ánima en pena pedindo misas pra
salvarse; nos fougos de san Telmo, que brillaban nas tumbas dos
mortos en pecado mortal; nas lluces que aparecían pra avisar a os
parentes vivos que nun cumplían as voluntades dos difuntos...
—Andái, nenas. Conto máis corramos,
máis axina chegáis a casa.
Tiraron por ellas pra feryes siguir
pr’a casa y, al fin, botaron a correr como se yes salisen alas nos
pes, sin soltar ás outras y sin deixar de sacudirse de medo. Inda
temblando, metéronse as cuatro na casa y soltáronse al fin d’as
amigas, qu’inda nun daban recuperao nin el color nin el alento.
—¿Y váis volver pasar solas por ei?
—Pos como nun durmamos aquí...
—Además, d’úa carreiría tamos en
casa.
—Y vamos dúas, nun vei úa sola.
—Y seguro que nun é nada.
Ningúa das razóis que yes daban
acougaba ás amigas, case chorando de medo. Y vendo que nun había
xeito de convencellas y que cada punto fíase máis de noite,
despedíronse y saliron as carreiras condo asomóu da corte a bola,
chamando n’ellas pra qu’atendesen el fougo y puxesen a calentar a
cía.
—¡Bulita! ¡Hai úa lluz nel
camposanto y estas tein que volver pasar por ei!
—Nun vexo eu que las acompañe el
medo como a vosoutras. Mentras berráis, xa van ellas nel mitá del
camín.
Saliran as outras nenas correndo da
corrada, peró, según iban chegando al cementerio, foron parando y,
mirando úa pral outra, cambiaron el rumbo y foron ver qué era
aquella lluz que mochicaba na porta. Según s’achegaban,
distinguiron úa sombra máis moura nel vano da porta, qu’a lluz
temblúa da llamparía nun daba allumao.
Axina reconoceron al vecín que fía
poucos días perdera úa fiya pequena, rezando el rosario na porta
del camposanto, sin atreverse tampouco a entrar de noite nél.
—Búas noites, nenías. Correde pra
casa qu’é noite y nun se sabe qué podedes topar pollos camíos.
Fóronse as nenas, ríndose baxín, sin
contarye el susto que yes dera ás da Corredoira, que seguro nun
durmían nada en toda a noite, pensando nel aparición que pensaran
ver y se ellas darían chegao a casa ou llevaríalas el demo coa lluz
del cementerio.