Fixéraseyes corto el camín de volta
da fonte, pernsano qué fer coa llargatixa y el aniyo. Y tuvo que ser
outra vez el bolo de Naya el que yes dese a solución al vellos
chegar col bote:
- ¡Menudo guardafontes coyestes! –
asombróuse al pusallo Yayo nel poyo xunto a él. Axina cayéu na
conta d’unde podían vir: - Esa é a llargatúa da fonte del Xordo.
Sacudiron a cabeza os tres nenos:
- ¿Y nun encontrastis nada máis? –
perguntóu Pacho.
- Encontramos el aniyo de Román, ou un
parecido. Peró éste – apuntóu Naya coa cabeza al vecín: -
metéulo nel bote pra que se fose lavando y agora el guardafontes nun
se despega d’él.
- Desque lo metín, deitóuse enriba y
ei tá nel fondo... – esplicóuse Yayo.
- ¿Y pra qué trouxestes el bicho?
- Díxonos Lalo que, se lo coyíamos,
lleváramosyo pra vello y nun íbamos dar volta outra ver pra
soltallo. Xa lo llevaremos mañá...
- Se sigue vivo – apuntóu el veyo
con intención.
Miráronlo os nenos pra saber se falaba
en serio ou taba bullándose d’ellos y al cabo, véndolo tan serio,
respondéu el neno, qu’era el que tía esperiencia con esos bichos:
- Hasta mañá ben pode aguantar... –
nun ye fixo caso Pacho, entretido en lliar un cigarro: - Por veyo que
sía nun morrerá por cambiar de poyeiro úas horías...
- Destapa el frasco y ponlo a sombra.
Ei mismo entr’as hortensias pode ser un bon sito – contestóu al
fin el veyo.
- ¿Y se escapa? – perguntóu Sara
con noxo, pensando xa en ter que buscallo ou, inda pior, tropezar con
él sin vello antias.
- ¿D’un tarro de cristal y con boca
estrecha? Ah, nía, que nun ten ventosas...
- ¡Nin alas! - río tamén Naya col
chaval.
- Queda de conta túa. Vamos pra casa
que mandamos toda a tarde por nosoutros.
Fóranse os vecíos y quedóu Naya col
bolo taliando el bicho, a ver qué fía, se cambiaba de sito ou
siguía pegado al aniyo como se fose parte del sou corpo. A que nun
tardóu muito en ir ver qué fía foi a gatía, qu’axina buscóu
os mismo y el collo da nena sin mirar siquera pral frasco.
- Podedes irvos – xipróu Verdi
desd’el pico d’un hortensia que doblaba a flor col sou peso: - El
guardafontes nun vei despegarse del aniyo como nun yo quitedes de con
él.
- ¿Y que vei fer condo yo quitemos? –
perguntóu a nena, garrando a gatía pra que nun tornase al páxaro.
- ¿Tasme perguntado se vei pasarye
algo por quitaryo? – torcéu a cabeza pra miralla col sou oyín
mouro: - Porque ben sabes qu’estos bichos nun vos fain mal ningún
ás personas. Salvo el noxo que parece que yes dan ás Sarías.
Escapóuseye úa risada á nena:
- Pos sí...
- Pos nun sei. Ben se verá condo yo
saquedes y lo volvades a él á fonte. Porque vais volvello, ¿non?
- Mañá al hora da sesta – anuncióu
Naya.
- Pos eso: entoncias veremos qué fai.
Xipróu úa vez más y parcía qu’iba
botar a volar condo falóu el bolo:
- ¿Únde tuviche toda a tarde que nun
fuche con ellos taliar qué fían?
Espicoróuse el páxaro y cambióu
d’hortensia antias de responderye:
- Teño outras obligacióis, ademáis
de mirar qué fain os nenos. Hoi ben s’amañaban sin axuda, como xa
vimos.
- Tendrás, ho. Familia numerosa... –
río con sorna el veyo.
- Pos sí –xipróu con forza,
enalando llonxe d’ellos: - Xa veremos qué pasa mañá na fonte...
*********
Nun era Sara das que madrugaba pra
chegar con tempo á parada del bus del escola, peró aquella mañá
xa taban todos subidos condo deu chegado y con tal mala cara que nin
a chofera ye quixo chamar el atención por ter qu’esperalla. Eso
sí; na más subirse, zarróu as portas y nun ye deu tempo á nena a
ir sentarse ca vecía antias que botase a andar el bus.
Desd’el sou asento, botóye un oyada
cargada d’intención a Naya. Despós, sacóu algo da mochila y xa
nun volvéu mirar pra ella en todo el camín.
Al chegar al escola, Naya erguéuse com
osempre pra ir salindo en orden y sin emburrriarse ús a os outros,
como yes tía mui avisado a chofera y, al baxarse, nun vío a Sara
por nayundes, así que foi asomarse na porta delanteira del bus nel
mismo momento que sonaba a sirena pra entrar en clase.
Chistóuye el amiga condo xa pasaba a
portalada y esperóula pra entrar as dúas case correndo nel escola,
col bedel mirando pra ellas coa mao na maniya pra zarrar.
- ¡Bús días! – saludáronlo al
tempo as dúas, sin acortar el paso.
Inda yes quedaban dous tramos llargos
d’escaleira y un bon pedazo de pasiyo hasta chegar cada úa á súa
clase y ningúa das dúas taba pol llabor de ter que chamar á porta
zarrada pra poder pasar. Xa case na porta apurríoye Sara un papelín
doblao al outra nena.
- Hoi nun temos recreo y se nun cho
conto, revento.
Entraron cada úa na súa clase coas
maetras chegando detrás d’ellas:
- ¿Nun vos chegóu el finde pra tar
xuntas qu’inda tedes qu’entrar as últimas por falar un pouco
más?
As que inda nun entraban d’esa foran
as maestras, dándoye tempo a Naya a acomodarse nel sou sito, sacer
os tarecos del asinatura que tocaba y abrir el papelín que ye dera
Sara. Era un pedazo de foya de llibreta escrito a todo trapo nel
autobús de camín al escola según se vía pollos saltos nas
lletras, xa de por si bailúas, da vecía y n’él vía contarye un
especie de sono que tuvera de noite col bon del guardafontes, súa
bola, el ermá y outras cousas que, según ye dicía, xa ye cuntaría
con calma de tarde, deque volvesen á fonte el bicho y acabaran d’úa
vez el conto del paxarín.
Tampouco os da súa clase iban ter
recreo col bon de preparar el festival de fin de curso, coa súa
graduación y a despedida del escola dos que marchaban pral istituto,
os que cambiaban pra outra escola y os maestros que s’iban ou se
retiraban; nin ella tempo pra darye voltas al qu’el outra
y’escribira.
Xuntáronse al fin camín del autobús
y vío Naya que nun miyorara nada a cara del amiga:
- Bueno, nía, nin que nunca tuveses
malos sonos...
Miróu pra ella Sara con tal pena que
se y’encoyéu el ánima inda antias de sentilla:
- É que tamén é raro que m’acorde
si sueño ou non...
- Anda, nía, anda. Eso todo foi el
noxo que pasache cos bichos que sacamos da fonte... – probóu a
quitarye ferro por outro camín.
- Nun soñéi coas llargatixasa, foi
coa llargatúa. Nun vin máis en todo el que recordo... – respingóu
de noxo: - Inda era máis grande del que é y tía ús oyos
brillantes...
- Deixa de darye voltas. Os soños é
lo que tein: que parecen máis de verdá qu’a vida. Dígocho eu que
soño a cotío y acórdome del que soño como se lo vivise...
Quedaron en verse na más se fosen
durmir os bolos de Sara, abayándose a recoter y deixando as tareas
del escola pra despós, nun fora ser qu’inda los pillase Pepa col
aniyo y yes botase outro responso por andar revolvendo el qu’ella
chamaba merda veya, y botaron a correr cada úa pra súa casa. Inda
antias d’entrar, paróuse Naya ver cómo taba el guardafontes que
se colara nel sono del amiga.
- Tá como taba ayer – anuncióuye
elbolo desd’a ventá unde apuraba el último cigarro antias de
xantar.
Quedóuse un bocadín callada a nena,
calibrando se falarye al bolo del sono de Sara ou on y éste, como se
ye llese a mente, comentóu:
- Parece que Sara heredóu el noxo que
yes tía Saría a estos bichos... Nun sei se vos sería miyor que nun
volvese a fonte ella – sentencióu, apagando el cigarro nel
cinceiro que tía na soleira xunto él.
- Xa soñóu con ellos de noite –
quixo rirse a neta, entrando na casa.
Condo salío, xa taba Yayo esperándola
col frasco da llargatúa nel poyo.
- Pos ¿Sara?
- Hola, primeiro. Mandóula má durmir
a sesta que nun s’entendía nin ella: sompéu un vaso, riñío con
bola, acabóu chorando... y miyor que nun veña qu’abondos
millagros fixo ayer col bon das llargatixas...
Foron valleirando aspacín el augua na
fonte pra que cayese el bicho peró non el aniyo sin muito resultado:
el guardafontes parecía que tuvese pegado al cul del frasco y siguía
col aniyo debaxo d’él. Xa nun quedaba máis qu’un papao nel
fondo y el bicho siguía sin moverse:
- Trae – pidío Naya: - Vamos darye
a volta nel camín, que malo a ser que nun acerte a ir sola pra
fonte. Porqu’eu nun penso tocalla. Xa sei que nun fain mana,
peró... nun quero.
-Vaya, despós a noxenta era eu... –
chegóu Sara na bici.
- ¿Pos tú nun tabas castigada?
Encoyéuse d’hombros a nena:
- Taría... hasta que se durmiron
todos. Quero ver qué fai el bicho y cómo ye quitades el aniyo.
Volcaron el frasco y cayéu a llargatúa
col aniyo, inda sin separarse d’él. Quedáronse os tres amigos
mirando pra ella sin atreverse a tocalla.
Taba el guardafontes plantado enriba
del aniyo coa cabeza erguida y el colorao da panza ben chamadeiro.
Véndolo fora del tarro hasta parecía máis grande.
- ¡Dios, qué feo é! – respingóuse
toda Sara: - ¡Y nun se vei!
Ella sí que deu un paso pr’atrás,
quitándose de delante del bicho peró sin querer marchar.
- ¿Y agora qué femos pra que se vaya
y deixe el aniyo? Porque parez que lo teña pegado á panza –
perguntóu Naya, esperando que Yayo coyese el indireta y lo espantase
como miyor ye parecese.
Arrimóuse el neno al guardafontes como
se fose darye úa patada sin ferye moverse miga. Baxóu el pé,
puxándolo aspacio coa punteira del tenis; al arreboyallo viron que
tía el aniyo encaxado na panza de tal xeito que rodóu sin que se ye
soltase.
- ¡Claro! Tantos anos cuidando d’él
que xa é como de sou corpo – apuntóu Sara, arrimándose, sin
pensar nel noxo, pra vello miyor.
Miraron pra ella os outros dous,
esperando que s’esplicase un pouco, peró nun yes fía caso ningún,
pendiente del guardafontes que xa se virara y botara a andar pra
fonte.
- ¡Buscai un carrocho, a ver cómo yo
sacamos d’ei! – apuróuse Yayo a botallo de volta pral camín.
Volvéu el bicho a plantarse coa cabeza
erguida, inda máis colorao del buche, peró esta vez nun s’apartóu
d’él sara, mirándolo a concencia y hasta s’agachóu pra vello
miyor. Encontróu Naya un pedazo de cana entr’as foyas que tapaban
el alcantarilla nel cruce del camín, asombrándola el amiga condo yo
pidío sin medo ningún.
- Damo a mín, qu’ue yo quito. Yayo,
daye volta como antias y aguántalo col pé, peró nun lo manques,
que nun fai ningún mal, na máis el que ye mandaron.
Volveron mirarse estrañaos os outros
dous, sin acabar de reconocer a Sara n’aquella nena dicidida y sin
gota de todo el noxo qu’el víspora yes fixera rirse d’ella y del
medo que yes tía ás llargatixas. Fixo al fin Yayo el qu’el ermá
ye pidía y foi Sara, con muito cuidao, quen ye sacóu el aniyo al
guardafontes, quedándoye a marca ben clara unde lo tuvera encaxado.
- Sóltalo xa y púxalo á fonte, a ver
se revive – pidío Sara col aniyo colgando na punta del carrocho,
sin dicidirse a coyello coa mao.
- Espera que lo llimpamos un pouco –
sacóu Naya un pano de papel pra coyer el aniyo.
Coyéulo el amiga, envolvéndolo nel
pano y guardándolo nel bolso:
- Xa lo llevo eu – avisóu a Naya,
que parecía qu’iba protestar.
Quedóuse a nena mirando pra ella,
cavilando qué ye taba pasando a Sara, tan cobarde y apoucada sempre
y tan dicidida de sopetón. Inda aquella mañá, toda acelerada pol sono que tuvera, era a nena de sempre.
- A ti sentóuche mal a sesta... ou
ben, nun sei – quixo rir el ermao.
- ¿Unde vei el bicho? – interesóuse
Sara.
- Nadóu pral fondo ben vite. Nun creo
que bote muito de falta el adorno da panza... – siguío bromiando
Yayo.
- Ben veremos cómo ye vei condo lo
sepa bola – sentencióu el ermá, fendoyes respingar esta vez a os
outros dous.
- ¿Nun pensarás deciryo? –
perguntaron al tempo.
- Nun creo que faiga falta deciryo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario