¿Un conto d'ánimas?

Fixóseyes noite antias de chegar a casa, tanto allargaron el paseo despós del rosario, tentadas pol sol outonizo que brillóu con forza hasta desaparecer detrás dos montes. Aballábanse a andar na noitía qu’iba oscurénzose axina, peró sin callar de rir nin de falar.

Como fían sempre, as nenas del Barreiro iban llevar a casa ás da Corredoira, qu’atarrecían andar solas de noite por as caleyas como se el medo d’úa se ye pegase al outra y entre as dúas nun fosen capaces de fer valor abondo pra chegar a casa. As del Barreiro nun tían dolo ningún, aprendendo de pequenas que sempre é máis grande el medo, se ye deixas medrar, que lo que cho da. Non por nada vivían nel última casa con xente das Casas Veyas, al llao de baxo del cementerio, y sempre sentiran na casa qu’os mortos eran os vecíos máis callaos y tranquilos qu’había.

Xa taba chegando al altura del camposanto condo repararon núa llucía que brillaba entre as sombras da porta. Callaron de sopetón al vella y agarraron as dúas máis medosas os brazos das outras dúas sin acertar a dar un paso máis.

Nun bocadín, véronseyes á memoria todas as historias que sentiran y pensaron na Santa Compaña, buscando un vivo que yes allumase el camín pra despós, al cabodano, llevallo pra sempre con ella; nun ánima en pena pedindo misas pra salvarse; nos fougos de san Telmo, que brillaban nas tumbas dos mortos en pecado mortal; nas lluces que aparecían pra avisar a os parentes vivos que nun cumplían as voluntades dos difuntos...

—Andái, nenas. Conto máis corramos, máis axina chegáis a casa.

Tiraron por ellas pra feryes siguir pr’a casa y, al fin, botaron a correr como se yes salisen alas nos pes, sin soltar ás outras y sin deixar de sacudirse de medo. Inda temblando, metéronse as cuatro na casa y soltáronse al fin d’as amigas, qu’inda nun daban recuperao nin el color nin el alento.

—¿Y váis volver pasar solas por ei?

—Pos como nun durmamos aquí...

—Además, d’úa carreiría tamos en casa.

—Y vamos dúas, nun vei úa sola.

—Y seguro que nun é nada.

Ningúa das razóis que yes daban acougaba ás amigas, case chorando de medo. Y vendo que nun había xeito de convencellas y que cada punto fíase máis de noite, despedíronse y saliron as carreiras condo asomóu da corte a bola, chamando n’ellas pra qu’atendesen el fougo y puxesen a calentar a cía.

—¡Bulita! ¡Hai úa lluz nel camposanto y estas tein que volver pasar por ei!

—Nun vexo eu que las acompañe el medo como a vosoutras. Mentras berráis, xa van ellas nel mitá del camín.

Saliran as outras nenas correndo da corrada, peró, según iban chegando al cementerio, foron parando y, mirando úa pral outra, cambiaron el rumbo y foron ver qué era aquella lluz que mochicaba na porta. Según s’achegaban, distinguiron úa sombra máis moura nel vano da porta, qu’a lluz temblúa da llamparía nun daba allumao.

Axina reconoceron al vecín que fía poucos días perdera úa fiya pequena, rezando el rosario na porta del camposanto, sin atreverse tampouco a entrar de noite nél.

—Búas noites, nenías. Correde pra casa qu’é noite y nun se sabe qué podedes topar pollos camíos.

Fóronse as nenas, ríndose baxín, sin contarye el susto que yes dera ás da Corredoira, que seguro nun durmían nada en toda a noite, pensando nel aparición que pensaran ver y se ellas darían chegao a casa ou llevaríalas el demo coa lluz del cementerio.