Taba Naya sentada nel poyo da casa acabando un helado coa gatía al
pé sin quitar os oyos del que fía a nena, esperando saboriar os
restos que quedasen pegados nel palo, condo el xiprido xa conocido
veu espabilallas.
Axina chegóu tamén a voz cantarina de Sara:
- ¡Hola ¿Viche? ¡Hoi el paxarín veu comigo verte! – xipróu el
verderón desde úa cana da roseira xunto a ellas. - ¿Qué fais?
¿Vamos dar úa volta por ei? ¿Llevaranos a outro llao hoi el
paxarín?
- Coye aire, nía. ¿Qués un helado? – respondéu aspacio el outra
nena, deixando qu’a gata llambese el palo hasta deixallo ben
llimpo.
- Non, gracias. ¿Vamos? – xa volvía montar na bici, vendo que
tamén Naya s’erguía pra ir al cabanón, condo s’acordóu de
algo y soltóu el maniyar deixando que coyese: - Espera. ¿Qué vas
fer tú coa pedra d’ayer? Eu traigo as nosas aquí – sacóulas
del bolso dos calzóis: - Igual podíamos mirar se furan pra
colgallas...
Quedárase parada Naya mirando qué se y’ocurrira al amiga pra
írseye a presa por marchar de golpe.
- Pos nun penséi nada. Pero miyor vamos dar úa volta por ei
qu’agora Bulito ta inda durmindo a sesta y, sin qu’él me deixe,
nun vou andarye coas ferramentas.
Aprobóu Verdi con un xiprido a salida da nena, enalando hasta el
camín, unde se pousóu esperar por ellas mentras Naya avisaba que
marchaba y sacaba a bici, inda pensando se contarye ou non al amiga
el qu’aprendera das pedras esas na clase de ciencias. Ocurríraseye
perguntarye al maestro y puxéralos a buscar cos ordenadores todo el
que que se dicía d’ellas, peró seguro qu’a Sara eso nun
y’importaba miga así que encoyéuse d’hombros y montóu na bici,
salindo al camín.
Inda nun botara a volar Verdi delantre d’ellas condo sentiron
chillar úa curuxa y al punto víronla salir da casa veya frente a
ellas.
- Dice mía bola – arrepióuse toda Sara, persinándose al tempo: -
que se a curuxa sale de día e que vei chamar a un morto. Vamos: que
daquén del vecindario vei morrer axina – volvéu persinarse.
- Pos a mía dice que se un bicho cambia el paso, daquén anda
agoirándolo – respondéuye el outra, coyendo el camín pr’hacia
casa da que viran salir á curuxa.
Por medo que ye desen os contos da bola, conforme vío el rumbo que
coyía el amiga, botóu Sara detrás d’ella, sin acordarse ningúa
das dúas del bon del páxaro verde, que xa taba buscando acomodo
entre os artos que subían por úa das paredes da casa.
Axina viron as nenas que, sin quitarye a razón a ningua, era a bola
de Naya a más acertada naquel caso: a curuxa fórase por acio da
xente qu’andaba entrando y salindo da casa, sacando trastos.
Deixaron as bicicletas unde nun estorbasen y foron ver se yes
deixaban mirar qué taban fendo.
Sabían qu’a casa, zarrada desde fía tempo, era d’úa parenta
dos padres de Sara, así que nun yes estrañóu encontrar allí a
parte da familia, y algún vecín, valleirando n’ella.
- ¿Podemos entrar mirar? – preguntóuye Sara á madre, ocupada en
revisar el qu’iban sacando.
- Se nun estorbáis... ¡Y tede cuidado únde pisades, que nun sei cómo
tarán os pisos! – berróuyes condo xa desaparecían dentro da casa
as dúas nenas.
Ningúa das dúas tía memoria de ver aquella casa ocupada, pos á tía
del padre, el ama, conocéranla toda a vida vivindo na casa de Sara,
coa que compartía nome y, según súa bola, ermá del outra Sara,
abondas rarezas. Mentras se valira sola, inda iba de condo en vez
abrir a casa, “revolver cotra” dicía súa ermá, quen ye
quitara de llevar pral outra casa nin un pano del que deixara allí;
con tales puntos na cabeza das nenas tomara xeito el idea de que
n’aquella casa había algo ruin que se pegaba a todo conto n’ella
entraba y nunca antes se yes ocurrira asomarse dentro. Aquella tarde,
con tanta xente alredor, entrando y salindo, sacando todo conto
quedaba dentro, parecíayes que xa nun había a qué ter medo.
Según entraron, topáronse col primer chasco: a porta de fora
abríase na cocía; úa cocía pouco más ou menos como as das súas
casas, pisada de terrazo, cúa cocía de lleña y as mesetas como
todas; na más tía diferente un conqueiro aberto y un escano con
mesa, que nunca tal viran. Al outro llao, un cuarto valleiro y al fondo
el escaleira y outra porta.
- Ei tá a cuadra. Con sorte igual vedes algún rato... – ríose el ermao de Sara, salindo con un percheiro.
Detrás d’él iba sou padre con más tarecos y al vellas esperando
que despexase el escaleira, avisóu:
- Se vais subir, mirái d’ir pisando tablas distintas, nun vayáis
baxar sin ascensor...
Nel piso había más xente desmontando camas y armarios qeu tiraban
pol balcón. Siguiron subido y al chegar á porta del desván
llevaron el allegría de ver qu’allí inda nun empezaran a sacar as
cousas. Desde el entrada podían distinguir a lo menos tres arcóis y
úa maletúa que seguro que se taban allí guardados nun iban tar
valleiros, además d’un armario con espeyo na porta y úa cama
desmontada: aquello era a cova del tesouro. Sempre que yes deixasen
tempo pra revolver n’ella.
Pouco sabían ningúa das dúas da vida de Sara, a veya; peró inda
chegaran a sentir que, ou fora, ou tuvera a piques d’embarcarse
pr’América; que nun se poñían d’acordo se nas versióis que
yes tocara ouguir de refilón cuntaban que se fora y volvera al pouco
ou se nun chegara a irse, porque el home, ou mozo, según a versión,
desaparecera n’aquellos mundos tan grandes y raros y de tan llonxe.
El caso era que n’aquellos arcóis y maletas tía que haber
guardada parte del historia d’aquel viaxe, fose feito ou na más
planiado.
Tamén pesaba nel maxín das nenas a condición de nun llevar nada
d’esa casa pral outra que toda seria ye puxera un ermá al outra
condo la llevara vivir con ella. Acordáronse del medo que tuveran
sempre a que n’aquella casa houbese algún mal vivo que puidese
cambiar de casa coas cousas, peró, xa dentro del desván, puido más
a gana de revolver que todo conto de más pequenas yes daba medo.
Así y todo, inda quedaban trazas d’aquel medo, más na nena da casa
qu’en Naya, y nun l’acompañóu nel avance dentro del desván:
- ¿Nun haberá muitas arañas? – disculpóuse inda desde a porta.
- Igual te comen... – río el amiga, botando mao á tapa del arcón
que taba más cerca.
Pol vano d’a ventá rota, por unde seguro qu’entraba y salía a
cotío a curuxa que se fora espantanda, entróu xiprando Verdi,
dándoye un bon susto a Sara, qu’inda nun chegara xunto al outra
nena, tan aspacio y con tento iba entrando. Acomodóuse el páxaro na
soleira da galería, atento al que fía Naya, abrindo os pasadores
del arcón.
- Tarán zarrados de chave – quixo pensar Sara, buscando outra
disculpa pra marchar.
- Este non – tiróu por a tapa Naya.
Nos caxóis del pico encontraron cousas de coser y panos bordados y
xa dentro del arcón roupa de cama. Pecharon este y foron abrir el
segundo, mentras el verderón xipraba brincando na soleira como si
yes tuvese metendo presa. Este taba chen de roupía pra neno,
mantellas, sayas y culeiros y todo conto se vei xuntando condo se ta
esperando. Miráronse as nenas un pouco asombradas porque nunca
sentiran que Sara fose ter familia ou la chegase a ter.
- ¿Nun sería el axuar pra marchar? – supuxo Naya.
- Sería...
Abriron el último, xa sin muito agayo, esperando encontrar outro
montón de roupa veya, pasada de tar guardada sin estrenar siquera,
pero nun yes deu tempo a mirar:
- ¡Nenas! ¿Qué andades revolvendo por ei? – deixaron cayer a
tapa del susto al sentir á madre de Sara ás costas: - ¡Vaya! Pos
nun desordenastis muito pral tempo que llevades aquí...
- ¡Boh! Nun hai más que roupa veya... – respondéu axina a fiya,
a ver se volvía irse y yes deixaba esplorar el arcón y a maleta que
yes quedaban por mirar. El armario xa viran que taba valleiro por a
rendixa que deixaban abrir nas portas os cabeceiros da cama desarmada
apoyados n’él.
- Si deixades todo guardado, podedes siguir mirando – concedéu,
abrindo el arcón que taba más cerca pra botar tamén ella un oyada:
- Condo los baxen haberá que repasallos ben a ver se hai daqué de
provecho.
- ¿Nun s’enfadará Bulita? – acordóuse Sara del aviso que
sempre ye daba al outra Sara condo vía á súa casa.
Encoyéu os hombros súa madre, tal como fía a fiya condo quería
salir coa súa:
- Con nun deixarye sabello aforramos el sermón – zarróu a tapa y
empezóu a baxar as escaleiras, peró inda se volvéu antias de
marchar: - Se encontrades algo que vos guste, podedes quedarvos con
él, peró deixái todo recoyido pra poder baxallo todo xunto.
Foise al fin y poderon as nenas sabichar nel arcón que tían
delantre, contentas de poder coyer el que quixesen sin ter que
diciryo a naide, se e qu’encontraban daqué prestoso.
Volveron erguer a tapa y empezaron a abrir os caxóis. Xa nel
primeiro encontraron sorpresas: úa caxía mui guapa de lata, como de
polvos dos qu’usaban antias as muyeres, con algo dentro que ruxía.
Miráronse as nenas un momento y al fin Naya, qu’era a que tía a
caxa na mao, propuxo:
- Miyor acabamos de ver qué hai y despós miramos el que vayamos
encontrando xa embaxo, nun vaya ser que suban vaciar esto y nun
teñamos tempos de revisallo todo.
Dixo que sí coa cabeza el amiga y siguiron revolvendo nel arcón:
outra caxa de lata tamén con cousas dentro, un atado con cartas, úa
cartera de mallas... Aquello iba ser el equipaxe da tíabola de Sara:
roupa y cousas de muyer y paquetíos qu’abrir con calma que foron
poñendo na soleira da galería, ben vixilados pol páxaro que,
dacondo en vez, yes recordaba que siguía allí con us xipridos
suaves, soltando d’úa viga a outra y volta pr’a ventá. Abriron
despós a maleta y dentro d’ella deron coas chaves dos arcóis, da
misma maleta y outra de ferro más pequena que tamén axina souperon
d’únde era. Entre a roupa del fondo da maleta atoparon úa caxía
de ferro, esta sí zarrada, na que dicía a chavía; deixaron todo na
soleira y volveron revisar a maleta con calma.
Foran xuntando un peteiro de caxas, paquetíos y atados variados que
xa nun se vían quén de baxallos nas maos sin ir regándolos pol
camín. Quedáronse mirando pra ellos y déuyes ás dúas el mismo
acordo: nel arcón da roupa de casa viran úa bolsa muy guapa que ben
yes podía valir pra baxar todo aquello y foron buscalla. Xa iban
baxar condo Verdi yes xipróu desde el pico da maleta; miráronse ás
nenas y sacóu Sara del bolso as chaves. Xipróu otra vez el páxaro,
saltando pra un arcón:
- Igual é miyor que yes pasemos as chaves pra que nun se yes abran
condo los ten baxando... – propuxo Naya: - Saca a pequena y déixaye
as outras a túa madre pra que los revise ella.
Nun parecía mui d’acordo con deixallas Sara, peró foi zarrando os
arcóis como dicía el amiga. Pechóu a maleta y volvéuse pral
escaleira unde esperaba Naya coa bolsa xunto a ella. Colóuse Verdi
por a ventá, xiprándoyes un adiós, y empezaron ellas a baxar.
Al chegar al piso, volveron encontrar al ermáo de Sara, recoyendo
as cordas qu’usaran pra baxar pol balcón os mobles grandes.
- Quedaría ben revolto aquello... ¿Y qué llevades ei? ¡Cómo
s’entere Bola que metes en casa algo d’aquí...! ¡Bótate fora a
ti y el que lleves!
- Deixóume Ma. Y quedóu todo recoyido. ¡Hasta zarrados con chave
pra que nun vos caiga nada pol camín!
Miróulas desconfiado el neno:
- ¿Y as chaves?
- Vou daryas a mamá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario