martes, 8 de septiembre de 2020

 El Alameda

Bisbisa a brisa del río entre as foyas dos castañeiros: "tá esto mui callao", "nun ven naide", "¿esqueicéronse da festa?". Responde un arbolón: "mandade al moucho perguntarye á Santía, a ver se ella sabe el que pasa".
Enala el mouchín pra pousarse na ventanía da capiya: "Señora, ¿sabe usté porqué nun vein?". "Este ano nun vamos ter festas, non porque s'esqueiceran de nosoutros, senon porque nun poden xuntarse por ben dos veyos, dos máis malíos y de toda a xente que nun queren perder".
Volve el moucho á súa cana cuntaryes a todos as novas tristes que ye deron: "Decídeye al herba que nun s'aballe a encampizar, qu'este ano nun van danzarye enriba. Tampouco esperedes que vos regue outra cousa que nun sia el augua que chova ou a rosada das noites. Nun vamos ter competencia de músicas á que nosoutros femos, nin outros ritos qu'os que de natural temos".
Pasa el día sin humanos qu'alboroten el sito y as deidades del llugar pasan penas estrañas sin visitas que las estorben. Chega a noite sin máis lluces qu'a llúa medrando y as estrellas que asoman xunto a ella. 
Van pasando as horas nun silencio raro condo tocaba sentir voces, música, barullo propio de xente pasándolo ben y todas as criaturas sinten al sou xeito el ausencia da festa. Condo xa todas perderan el esperanza de recibir este ano a visita honradora dos humanos, asoman úas lluces nel camín que cruza el río, unde este año falta a ponte de ferro; voces de xente, pouca, peró xente que chega, el foye d'úa gaita enchéndose, el d'un acurdión abríndose,..., y, al fin, chégayes el son da música esperada pra que saiban que, sin tar nel sito na fecha marcada, hai xente que nun esqueice a tradición y promete ben alto que, condo este andacio pase, vei volver encherse el Alameda de xente con ganas de festa.